Τα βράδια, κοιτάζοντας τον ουρανό, βλέπουμε αστέρια, γαλαξίες και
νεφελώματα και έχουμε την αίσθηση ότι κοιτάζουμε ολόκληρο το Σύμπαν, ως
εκεί που φτάνει το μάτι μας. Κι όμως, αυτό που βλέπουμε δεν είναι παρά
ένα μικρό μόνο μέρος από το υλικό περιεχόμενο του Σύμπαντος. Μας
διαφεύγει το μεγαλύτερο μέρος του, επειδή δεν εκπέμπει φως και, άρα, δεν
είναι ορατό. Εξαιτίας αυτής ακριβώς της ιδιότητάς της, η ύλη που δεν
φαίνεται έχει ονομασθεί «σκοτεινή ύλη» και η φύση της αποτελεί ένα από
τα σημαντικότερα άλυτα προβλήματα της Αστρονομίας σήμερα. Στη δεκαετία του 1930 δύο μεγάλοι αστρονόμοι, ο Ολλανδός Γιαν Οορτ
και ο Ελβετοαμερικανός Φριτς Ζβίκι, παρατήρησαν δύο παρόμοια αστρονομικά
«παράδοξα». Συγκεκριμένα, ο Οορτ διεπίστωσε ότι οι ταχύτητες των
αστέρων στον Γαλαξία μας είναι μεγαλύτερες απ' ό,τι δικαιολογεί η μάζα
του Γαλαξία και ο Ζβίκι παρατήρησε ότι οι ταχύτητες των γαλαξιών που
κινούνται μέσα σε μεγάλα σμήνη γαλαξιών είναι μεγαλύτερες απ' ό,τι
δικαιολογεί η μάζα των ίδιων των σμηνών. Για να καταλάβουμε σε τι
συνίσταται το «παράδοξο», αρκεί να...