Αυστραλοί ερευνητές υποστηρίζουν ότι κατάφεραν να προσδιορίσουν τις
ζώνες του φλοιού της Γης στις οποίες υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος να
σημειωθούν μεγασεισμοί, όπως αυτοί που ισοπέδωσαν μεγάλα τμήματα της
Ιαπωνίας και της Ινδονησίας την τελευταία δεκαετία. «Διαπιστώσαμε
ότι το 85% των 15 πιο ισχυρών σεισμών που έχουν καταγραφεί τον περασμένο
αιώνα (δηλαδή σεισμοί μεγέθους άνω των 8,6 βαθμών) συνδέονται με
περιοχές που βρίσκονται στο σημείο τομής μιας ωκεάνιας ρηξιγενούς ζώνης
με μια ζώνη υποβύθισης», ανέφερε ο Ντίτμαρ Μίλερ, ερευνητής του
Πανεπιστημίου του Σίδνεϊ. Η συσχέτιση των ωκεάνιων ρηξιγενών ζωνών
με τις ζώνες υποβύθισης (τα σημεία όπου μια ηπειρωτική πλάκα γλιστρά
κάτω από μια άλλη) είναι εμφανής στο 50% των περιπτώσεων, αν εξετάσουμε
τους 50 πιο ισχυρούς σεισμούς του 20ού αιώνα...
«Αν ο δεσμός που
ανακαλύψαμε ήταν τυχαίος, τότε μόνο το 25% των μεγάλων σεισμών θα
συνέπιπτε με συγκεκριμένα τεκτονικά περιβάλλοντα», διαβεβαίωσε ο Μίλερ.
Καθώς
ο μηχανισμός γένεσης των σεισμών είναι ιδιαίτερα πολύπλοκος, οι ειδικοί
δεν είναι ακόμη σε θέση να εξηγήσουν το γιατί οι μεγασεισμοί τείνουν να
σημειώνονται σε αυτές τις περιοχές. Ωστόσο η ανακάλυψή τους θα μπορούσε
να βοηθήσει να βελτιωθεί η αξιοπιστία των χαρτών των ζωνών υψηλού
σεισμικού κινδύνου. Οι χάρτες αυτοί συντάχθηκαν κυρίως με δεδομένα που
συνελέγησαν μετά το 1900 και συχνά παραβλέπουν περιοχές όπου δεν
σημειώθηκαν μεγάλοι σεισμοί τον τελευταίο αιώνα. Για το λόγο αυτό η ζώνη
Τοχόκου-Όρι που έδωσε τον σεισμό των 9 βαθμών τον Μάρτιο του 2011 στην
Ιαπωνία δεν ήταν καταγεγραμμένη ως υψηλού κινδύνου.
«Ακόμη και αν
δεν κατανοούμε πλήρως τη φυσική διαδικασία γένεσης των σεισμικών κύκλων,
κάθε βελτίωση που μας δίνει η ανάλυση των στατιστικών δεδομένων θα
πρέπει να λαμβάνεται υπόψη γιατί μπορεί να συμβάλει στον περιορισμό των
ζημιών και στη μείωση των θανάτων», κατέληξε ο Μίλερ.
ΠΗΓΗ: ΑΜΠΕ, www.kathimerini.gr
