Η βροχή των Δρακοντιδών φαίνεται να πηγάζει από τον αστερισμό του Δράκοντα
Μαδρίτη
Περίπου ένας τόνος υλικών από
την ουρά ενός κομήτη έπεσαν στη Γη το διήμερο 8-9 Οκτωβρίου 2011, στη
διάρκεια μιας από τις πιο έντονες βροχές διαττόντων της τελευταίας
δεκαετίας, στην οποία καταμετρήθηκαν έως και 400 μετέωρα την ώρα. Δύο νέες μελέτες στην επιθεώρηση Monthly Notices of the Royal
Astronomical Society εξετάζουν την τελευταία βροχή των Δρακοντιδών, η
οποία παρατηρείται κάθε Οκτώβριο και παίρνει το όνομά της από τον
αστερισμό του Δράκοντα, από τον οποίο φαίνονται να πηγάζουν τα εξωγήινα
σωματίδια...
Τα σωματίδια που αναφλέγονται κατά την είσοδό τους στην ατμόσφαιρα είναι στην πραγματικότητα υπολείμματα του κομήτη 21P/Giacobini-Zinner, ο οποίος πλησιάζει τον Ήλιο κάθε 6,6 χρόνια. Καθώς η ηλιακή ακτινοβολία θερμαίνει τους πάγους του κομήτη και προκαλεί την εκτίναξη ενός νέφους σωματιδίων που γίνεται ορατό ως κόμη.
Κάθε χρόνο στις αρχές Οκτωβρίου, η Γη περνά μέσα από αυτά τα νέφη σωματιδίων που κινούνται κι αυτά σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο. Και, όσο πιο πυκνό είναι το νέφος, τόσο πιο θεαματική γίνεται η βροχή των Δρακωνίδων. Στην πρώτη από τις δύο μελέτες, ερευνητές του Εθνικού Συμβουλίου Έρευνας της Ισπανίας υπολογίζουν τις τροχιές 20 διαττόντων αστέρων τους οποίους παρακολούθησαν με ειδικές βιντεοκάμερες στην Ισπανία.
Οι τροχιές των μετεωροειδών υποδεικνύουν ότι τα νέφη σωματιδίων που συνάντησε η Γη το 2011 ήταν υπολείμματα που άφησε ο κομήτης 21P/Giacobini-Zinner τα έτη 1874, 1894 και 1900. Η ύπαρξη των νεφών αυτών είχε προβλεφθεί θεωρητικά σε προηγούμενες μελέτες, ωστόσο οι Ισπανοί ερευνητές ανακάλυψαν δύο επιπλέον νέφη που δεν είχαν προβλεφθεί. Ακόμα, υπολογίζουν τη συνολική μάζα των διαττόντων στον ένα περίπου τόνο.
Η σύσταση
Η δεύτερη μελέτη, την οποία επίσης υπογράφουν ερευνητές του Εθνικού Συμβουλίου Έρευνας της Ισπανίας, αναλύει τη σύσταση του κομήτη βάσει φασματοσκοπικών αναλύσεων στους διάττοντες αστέρες.
Όπως φαίνεται ο 21P/Giacobini-Zinner έχει περίπου την ίδια σύσταση με τους χονδρίτες, αστεροειδείς που αποτελούνται κυρίως από πετρώματα αντί από μέταλλο. Ο κομήτης όμως πρέπει να είναι λιγότερο συμπαγής και περισσότερο σαθρός, και δεν φαίνεται να έχει υποστεί χημικές αλλοιώσεις από την εποχή σχηματισμού του, όταν γεννήθηκαν και ο Ήλιος και οι πλανήτες.
Ένας από τους έξι διάττοντες που εξετάζει η μελέτη εκτιμάται ότι είχε διάμετρο μισού μέτρου και βάρος 6 κιλών κατά την είσοδό του στην ατμόσφαιρα. Καθώς φλεγόταν πέφτοντας στην ατμόσφαιρα με 75.000 χιλιόμετρα την ώρα, έγινε σχεδόν εξίσου λαμπρός με τη Σελήνη.
Τα σωματίδια που αναφλέγονται κατά την είσοδό τους στην ατμόσφαιρα είναι στην πραγματικότητα υπολείμματα του κομήτη 21P/Giacobini-Zinner, ο οποίος πλησιάζει τον Ήλιο κάθε 6,6 χρόνια. Καθώς η ηλιακή ακτινοβολία θερμαίνει τους πάγους του κομήτη και προκαλεί την εκτίναξη ενός νέφους σωματιδίων που γίνεται ορατό ως κόμη.
Κάθε χρόνο στις αρχές Οκτωβρίου, η Γη περνά μέσα από αυτά τα νέφη σωματιδίων που κινούνται κι αυτά σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο. Και, όσο πιο πυκνό είναι το νέφος, τόσο πιο θεαματική γίνεται η βροχή των Δρακωνίδων. Στην πρώτη από τις δύο μελέτες, ερευνητές του Εθνικού Συμβουλίου Έρευνας της Ισπανίας υπολογίζουν τις τροχιές 20 διαττόντων αστέρων τους οποίους παρακολούθησαν με ειδικές βιντεοκάμερες στην Ισπανία.
Οι τροχιές των μετεωροειδών υποδεικνύουν ότι τα νέφη σωματιδίων που συνάντησε η Γη το 2011 ήταν υπολείμματα που άφησε ο κομήτης 21P/Giacobini-Zinner τα έτη 1874, 1894 και 1900. Η ύπαρξη των νεφών αυτών είχε προβλεφθεί θεωρητικά σε προηγούμενες μελέτες, ωστόσο οι Ισπανοί ερευνητές ανακάλυψαν δύο επιπλέον νέφη που δεν είχαν προβλεφθεί. Ακόμα, υπολογίζουν τη συνολική μάζα των διαττόντων στον ένα περίπου τόνο.
Η σύσταση
Η δεύτερη μελέτη, την οποία επίσης υπογράφουν ερευνητές του Εθνικού Συμβουλίου Έρευνας της Ισπανίας, αναλύει τη σύσταση του κομήτη βάσει φασματοσκοπικών αναλύσεων στους διάττοντες αστέρες.
Όπως φαίνεται ο 21P/Giacobini-Zinner έχει περίπου την ίδια σύσταση με τους χονδρίτες, αστεροειδείς που αποτελούνται κυρίως από πετρώματα αντί από μέταλλο. Ο κομήτης όμως πρέπει να είναι λιγότερο συμπαγής και περισσότερο σαθρός, και δεν φαίνεται να έχει υποστεί χημικές αλλοιώσεις από την εποχή σχηματισμού του, όταν γεννήθηκαν και ο Ήλιος και οι πλανήτες.
Ένας από τους έξι διάττοντες που εξετάζει η μελέτη εκτιμάται ότι είχε διάμετρο μισού μέτρου και βάρος 6 κιλών κατά την είσοδό του στην ατμόσφαιρα. Καθώς φλεγόταν πέφτοντας στην ατμόσφαιρα με 75.000 χιλιόμετρα την ώρα, έγινε σχεδόν εξίσου λαμπρός με τη Σελήνη.
www.tovima.gr
